കെ.പി ജലീല്‍

‘ഏറ്റവും നിസ്സാര സൃഷ്ടിയെകൂടി തന്നെപ്പോലെതന്നെ സ്‌നേഹിക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ആളിനേ സാര്‍വലൗകികവും സര്‍വവ്യാപിയുമായ സത്യാത്മാവിനെ മുഖാമുഖം ദര്‍ശിക്കാനാവൂ. അത് അഭിലഷിക്കുന്ന ഒരാള്‍ക്ക് ജീവിതത്തിന്റെ യാതൊരു മണ്ഡലത്തില്‍നിന്നും വിട്ടുനില്‍ക്കാനാകില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് എന്റെ സത്യോപാസന എന്നെ രാഷ്ട്രീയ മണ്ഡലത്തിലേക്ക് ആകര്‍ഷിച്ചത്. മതത്തിന് രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ യാതൊന്നും ചെയ്യാനില്ലെന്ന് പറയുന്നവര്‍ മതമെന്തെന്ന് അറിയുന്നില്ല എന്ന് അല്‍പംപോലും മടികൂടാതെയും എന്നാല്‍ വിനയത്തോടുകൂടിയും എനിക്ക് പറയാന്‍ കഴിയും’. എം.കെ ഗാന്ധി (എന്റെ സത്യാന്വേഷണ പരീക്ഷണങ്ങള്‍). മതം ഇന്ത്യയില്‍ ഇന്ന് വലിയ ചര്‍ച്ചാവിഷയമാണ്. രാജ്യത്തെന്നല്ല, ലോകത്താകെയും അതുതന്നെയാണ് അവസ്ഥ. മതങ്ങളാണ് സമൂഹത്തിലെയും അതിലെ രാഷ്ട്രീയമുള്‍പ്പെടെയുള്ള മേഖലകളിലെയും പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം കാരണമെന്ന് വാദിക്കുന്നവരാണ് പലരും. അതില്‍ തെല്ലും സത്യമില്ലെന്നതാണ് വാസ്തവം. ട്രാഫിക് നിയമം കാരണം തോന്നിയതുപോലെ വാഹനം ഓടിച്ചുപോകാന്‍ കഴിയുന്നില്ലെന്ന് പരാതിപ്പെടുന്നതുപോലെയാണ് ഈ ആരോപണം. യഥാര്‍ഥത്തില്‍ സമൂഹത്തിലെ അരുതായ്മകള്‍ക്കെതിരായ ദൈവീകമായ, പ്രകൃതീയമായ പ്രതിവിധിയാണ് മതങ്ങളെല്ലാം ഉദ്‌ഘോഷിക്കുന്നത്. മഹാന്മാരുടെ ദൗത്യവും മറ്റൊന്നല്ല. എന്നാല്‍ മതങ്ങളെ അവയുടെ യഥാര്‍ഥ സത്തയില്‍നിന്ന് വേറിട്ടടര്‍ത്തി സ്വാര്‍ഥലാഭമോഹികളും കൊള്ളക്കാരും അവയെ ദുരുപയോഗിക്കുന്നിടത്താണ് മതം പ്രശ്‌നമാകുന്നതും അവയെ തെറ്റിദ്ധരിക്കാന്‍ പൊതുജനത്തിന് ഇടവരുത്തുന്നതും.

മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ ഇന്ത്യയിലെ സമകാലീനമായ രാഷ്ട്രീയ സാമൂഹികാവസ്ഥയെയും ഇങ്ങനെയേ വിലയിരുത്താനാകൂ. ഗാന്ധിജി ഒരിക്കലും മതത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞിരുന്നില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല, അതിന്റെ അന്തസ്സത്ത ഉള്‍ക്കൊണ്ട് മൂല്യവത്തായ ജീവിതം നയിക്കണമെന്നാണ് അദ്ദേഹം പഠിപ്പിച്ചതും ആജ്ഞാപിച്ചതും. അത് അദ്ദേഹത്തിന് ലഭിച്ചത് മറ്റൊരു നാട്ടില്‍നിന്നുമായിരുന്നില്ല. സഹസ്രാബ്ദങ്ങളായി ഇന്ത്യയില്‍ രൂപപ്പെടുകയും നിലനില്‍ക്കുകയും ചെയ്തുവന്ന മൂല്യങ്ങള്‍തന്നെയായിരുന്നു മതങ്ങളുടെയും അന്തസ്സത്ത. ഹിന്ദുമതം അവയിലൊന്ന് മാത്രമാണ്. സനാതനമതം എന്നാണ് അത് അറിയപ്പെടുന്നതുതന്നെ. സര്‍വവിചാരധാരകളെയും സംസ്‌കാരങ്ങളെയും ഉള്ളിലേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കുകയും ഏറ്റെടുക്കുകയും ഉള്‍ക്കൊള്ളുകയും ചെയ്യുന്ന ഭാരതീയ ദര്‍ശനമാണ് ഹിന്ദുമതം. ‘ഹിന്ദു ഒരു മതമല്ല, ജീവിതചര്യയാണ്’ എന്ന സുപ്രീംകോടതിയുടെ സുപ്രധാനമായ നിരീക്ഷണവും ഇന്ത്യയുടെയും ഗാന്ധിജിയുടെയും മേല്‍സിദ്ധാന്തത്തിന് അനുപൂരകവുമാകുന്നു.

തന്റെ ഇംഗ്ലണ്ടിലെയും തെക്കനാഫ്രിക്കയിലെയും പഠന-പ്രവാസ കാലത്ത് ഗാന്ധിജി രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്ത ചിന്താധാരകള്‍ ഏതാണ്ട് ശരാശരി ഭാരതീയന് എളുപ്പം ആവാഹിക്കാന്‍ പറ്റുന്നതായിരുന്നു. പാശ്ചാത്യമായ ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തെയും അറേബ്യയിലെയും മറ്റും ഇസ്്‌ലാമിക വിശ്വാസത്തെയും പഠിച്ച അദ്ദേഹം അതിലെയെല്ലാം മൂല്യങ്ങള്‍ സ്വയം സ്വാംശീകരിക്കാനും ഭാരതീയ ദര്‍ശനത്തെ അതുമായി കൂട്ടിയിണക്കി താരതമ്യ വിശകലനം നടത്താനും തയ്യാറായി. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് ഇന്ത്യയിലെ വിശ്വാസികളായ പരസഹസ്രം നിസ്വരായ ജനങ്ങളെ തന്നിലേക്കാകര്‍ഷിക്കാനും അവരില്‍ തന്റെ അഹിംസാസിദ്ധാന്തം വളര്‍ത്തിയെടുക്കാനും സാധ്യമായത്. ഇന്ത്യയുടെ പ്രത്യേകിച്ചും ഇന്നും ഉത്തര പടിഞ്ഞാറന്‍ ഇന്ത്യയില്‍ മാംസഭക്ഷണം നിഷിദ്ധമായിരിക്കുന്നതിന്റെ കാരണം ആ അഹിംസാസിദ്ധാന്തത്തില്‍നിന്ന് ഉല്‍ഭവം കൊണ്ടതാണ്. അത് ഗാന്ധിജിയുടെ മാത്രം സിദ്ധാന്തമാണെന്ന് പറയാനാകാത്തതും അതുകൊണ്ടാണ്.
ഇവിടെയാണ് ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ പേരില്‍ ആര്‍.എസ്.എസ്സാദി തീവ്രചിന്താഗതിക്കാര്‍ കാട്ടിക്കൂട്ടുന്ന കോലാഹലങ്ങളും അധികാരത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ഹിംസകളും കിടമല്‍സരങ്ങളും പ്രസക്തമാകുന്നത്. ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞ അഹിംസയുടെ, മൂല്യത്തിന്റെ, ധാര്‍മികതയുടെ ഹിന്ദുവിനെയല്ല, തങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടതെന്ന് പരസ്യമായി പ്രകടിപ്പിച്ചവരാണ് ആര്‍.എസ്.എസ്സും അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ രൂപമായിരുന്ന ഹിന്ദുമഹാസഭയും. ജനസംഘമായും പിന്നീടത് ഭാരതീയ ജനതാപാര്‍ട്ടിയായും രൂപങ്ങള്‍മാറിയെങ്കിലും നിറവും രസവും ഒന്നുതന്നെ. സത്യത്തില്‍ ഗാന്ധിജിയെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഹിംസാധിഷ്ഠിതമായ സനാതനമത്തെയും നിഷേധിക്കുകയും മഹാത്മാവിനെ പട്ടാപ്പകല്‍ വെടിവെച്ചുകൊലപ്പെടുത്തുകയും അതില്‍ അഭിമാനിക്കുകയും ചെയ്തതിലൂടെ യഥാര്‍ഥ ഹിന്ദുമതത്തെയല്ല തങ്ങള്‍ പിന്തുടരുന്നതും പിന്തുണക്കുകയും ചെയ്യുന്നതെന്ന് തീവ്രഹിന്ദുത്വവാദികള്‍ പരസ്യപ്രഖ്യാപനം നടത്തുകയായിരുന്നു. അവരാണ് ഇന്ന് രണ്ടാംതവണയും ഗാന്ധിജിയുടെ മതേതര ഇന്ത്യയെ ഭരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്നത് ഗാന്ധിജിയെ ഇന്നും അവര്‍ കൊന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നുവെന്നതിന് തെളിവാണ്.

ഇവര്‍ക്ക് ഗാന്ധിജിയുടെ രൂപത്തിലേക്ക് പോലും വെടിവെച്ച് അര്‍മാദിക്കാനും ഏകമത ഏക സംസ്‌കാര ഇന്ത്യ കെട്ടിപ്പടുക്കാനും ആഹ്വാനം ചെയ്യാന്‍ മടിയില്ലാത്തതും അതുകൊണ്ടുതന്നെ. ഇതര മതസ്ഥരെ, വിശേഷിച്ചും മുസ്്‌ലിംകളെ കലാപങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ച് കൂട്ടക്കശാപ്പ് നടത്താനും ജീവസന്ധാരണത്തിന് വ്യാപാരം നടത്തുന്ന പാവങ്ങളെ അവരുടെ വേഷത്തിന്റെ പേരില്‍ തെരുവോരങ്ങളില്‍ കൊലചെയ്യാനും മടിയില്ലാത്തതും ഗാന്ധിജിയുടെ തുടര്‍വധത്തിന് തുല്യംതന്നെ. ‘ആള്‍ക്കൂട്ടക്കൊലകള്‍ നടത്തുന്നവര്‍ എന്നെ വെടിവെച്ചുകൊല്ലൂ’ എന്ന് ഒരു പ്രധാനമന്ത്രിക്ക് പറയാന്‍ ബാധ്യതയുണ്ടെങ്കിലും ആര്‍.എസ്.എസ്സുകാരനായ, ഗുജറാത്തിലെപോലുള്ള മുസ്‌ലിം വംശീയ ഉന്മൂലനത്തെ പിന്തുണക്കുന്ന നരേന്ദ്രമോദിയും കൂട്ടരും പരോക്ഷമായി അതിനെ പിന്തുണക്കുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്. ചെന്നായക്ക് ആട്ടിന്‍തോല്‍ ധരിപ്പിക്കുംപോലെയാണത്. പശ്ചിമബംഗാളിലെ നവ് ഖാലികള്‍ ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്നതും അതില്‍ തീര്‍ത്തും പശ്ചാത്താപമില്ലാതിരിക്കുന്നതും തീവ്രഹിന്ദുത്വവാദികള്‍ക്ക് മാത്രമാകുന്നതും അതുകൊണ്ടാണ്.

ലോകത്തെ വലിയ ആര്‍ഭാടവും ആഘോഷവുമായി ഇന്ത്യയില്‍ നിര്‍മിച്ച സര്‍ദാര്‍ പട്ടേലിന്റെ പ്രതിമ തന്നെയാണ് മോദികാല ഇന്ത്യയുടെ മറ്റൊരു ഗാന്ധിവധം. ഗാന്ധിജി അക്ഷീണം ആരുടെ ക്ഷേമത്തിന് വേണ്ടി പ്രയത്‌നിച്ചുവോ ആ പാവപ്പെട്ടവരുടെ സമ്പാദ്യത്തില്‍നിന്ന് ഊറ്റിയെടുത്ത നാണയത്തുട്ടുകളാണ് സ്റ്റാച്യൂ ഓഫ് യൂണിറ്റി എന്ന മോദിയുടെ ഗുജറാത്തിലെ പട്ടേല്‍ പ്രതിമയില്‍ ഉള്‍ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്നത്. ‘സര്‍ക്കാരിന്റെ ഏതൊരു പദ്ധതിയും സമൂഹത്തിലെ ഏറ്റവും താഴേക്കിടയില്‍കിടക്കുന്നവന് പ്രയോജനപ്പെടുന്നതായിരിക്കണം’ എന്ന് വാദിച്ച ഗാന്ധിജിയുടെ ഇന്ത്യയിലാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വധത്തിന് ഏഴു പതിറ്റാണ്ടിന് ശേഷം പ്രതിമകളുടെയും പകല്‍കൊള്ളകളുടെയും രൂപത്തില്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും ‘ഗാന്ധിവധ’ങ്ങള്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. മതത്തെ രാഷ്ട്രീയത്തില്‍നിന്ന് വേര്‍തിരിച്ചുനിര്‍ത്തുകയല്ല, മതമൂല്യങ്ങളെ രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ ആരോഗ്യകരമായി ഉള്‍ചേര്‍ക്കലിന്റെ ആവശ്യകതയെയാണ് ഇത് ഊന്നിപ്പറയുന്നത്. അത്പക്ഷേ വൈദേശികമായ സെക്യുലര്‍ നിര്‍വചനത്തിന്റേതല്ല. മതേതരത്വം എന്നത് മതനിരപേക്ഷമാകുന്നതിനെയാണ് ഇന്ത്യയും ഗാന്ധിജിയും രാജ്യത്തെ ഭരണഘടനയും ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചത്. ആ പാരമ്പര്യമാണ് ഇന്ത്യയെ ലോക രാഷ്ട്രങ്ങളില്‍നിന്ന് വേറിട്ടുനിര്‍ത്തുന്നതും. ഗാന്ധിജിയുടെ പാവപ്പെട്ടവര്‍ക്കും ഹിന്ദുക്കള്‍ക്കും മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കും ക്രൈസ്തവര്‍ക്കും ബൗദ്ധര്‍ക്കും ജൈനര്‍ക്കും എല്ലാം വേണ്ടിയുള്ള പാരസ്പര്യത്തെയാണ് ഇന്ത്യ അഥവാ ഭാരതം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആര്‍.എസ്.എസ്സിന്റെയും ഗോള്‍വാള്‍ക്കറുടെയും സവര്‍ക്കറുടെയും ഇന്ത്യ എന്നു പറയുന്നത് ഭാരതീയതയുടെയും ഗാന്ധിജിയുടെയും മതനിരപേക്ഷതയുടെയും നിഷേധമാകുന്നു. ഏതൊരു മഹത്തായ ലക്ഷ്യത്തിനുവേണ്ടിയാണോ മഹാത്മാവ് ജീവന്‍ബലികൊടുത്തത്, അദ്ദേഹത്തെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശയങ്ങളെയും വകഞ്ഞുമാറ്റി പണിയപ്പെടുന്ന വ്യാജ ‘ഐക്യത്തിന്റെ പ്രതിമ’കളും അവ നിര്‍മിച്ചവരും സ്വയംചെറുതാകുകയും ഗാന്ധിജിയുടെ ഇന്ത്യ ഇന്നും സകലമത-ജാതിവര്‍ഗവിഭാഗങ്ങളുടെയും മാതൃഭൂമിയായി നിലകൊള്ളുന്നതും സഹിക്കാനാകാത്തവരുടെ സ്ഥാനം കാലത്തിന്റെ ചവറ്റുകൊട്ടയിലായിരിക്കുകതന്നെചെയ്യും. അതാണല്ലോ നാസികളും ഫാസിസ്റ്റുകളും സ്വപ്രവൃത്തിയിലൂടെ പറഞ്ഞുതന്നിട്ടുള്ളത്.

ഹൈന്ദവമതം ഉദ്‌ബോധനംചെയ്ത വസുധൈവ കുടുംബകം എന്ന ആശയത്തെ മുന്‍നിര്‍ത്തി ഗാന്ധിജി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: ലോകത്തെ മുഴുവന്‍ ഏകകുടുംബമായി കാണാനുള്ള സുവര്‍ണ പാതയെന്തെന്നാല്‍, അതിദേശീയതയെയും സങ്കുചിതമതാത്മകതയെയും ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്. അതാണോ അന്ധരായ ആരാധകരാല്‍ മഹാത്മാഗാന്ധിജിയോട് ഉപമിക്കപ്പെടുന്ന നരേന്ദ്രമോദിയുടെ ഇന്ത്യ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്നത് ആര്‍ക്കും ഒറ്റനോട്ടത്തില്‍ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ. യുഗങ്ങളിലൊരിക്കലേ മഹാമനീഷികള്‍ പിറവികൊള്ളൂ എന്നതാണ് ഹൈന്ദവദര്‍ശനം. ‘ഗാന്ധി’ എന്ന മഹാത്മാവിന്റെ പേരിലെ പദംപോലും ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രീയ ഉത്തുംഗതയില്‍ ഇന്നും സജീവമായി നിലനില്‍ക്കുന്നതും തീവ്രദേശീയവാദികള്‍ അതിനെ ‘ഗാന്ധിഫോബിയ’ ആയി ഭയപ്പെടുന്നതും ഒരുപക്ഷേ കാലത്തിന്റെ കാവ്യനീതിയായിരിക്കാം.രാഷ്ട്രപിതാവിനും രാഷ്ട്രത്തിനും അവര്‍ക്ക് നല്‍കാവുന്ന ശിക്ഷയുമാണത്! ഇതുതന്നെയാണ് ഗാന്ധിജയന്തിദിനത്തിലെ ഇന്നിന്റെ സന്ദേശവും.

പൊതുപ്രവര്‍ത്തനം ട്വിറ്ററും ഫേസ്ബുക്കുമടക്കമുള്ള സമൂഹ മാധ്യമങ്ങളിലാണെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്ന പുതുതലമുറക്ക് ഒരുപക്ഷേ കോണ്‍ഗ്രസ് അധ്യക്ഷ സ്ഥാനത്തേക്ക് മത്സരിക്കുന്ന മപണ്ണ മല്ലികാര്‍ജുന്‍ ഖാര്‍ഗെയെ അത്ര വശമുണ്ടായിരിക്കില്ല. വാര്‍ഡിലേക്കുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ വിജയിച്ചവര്‍ പോലും ഇല്ലാത്ത ജനപിന്തുണ പെരുപ്പിച്ചുകാട്ടി പാര്‍ട്ടിയെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്ന കാലഘട്ടത്തില്‍ പാര്‍ട്ടിയെയോ പാര്‍ട്ടി നിലപാടുകളെയൊ തള്ളിപ്പറയുകയോ എതിര്‍ക്കുകയോ പാര്‍ട്ടി ശത്രുക്കളെ പുകഴ്ത്തി അവരുടെ നിലപാടുകളെ പ്രകീര്‍ത്തിക്കുകയൊ ചെയ്യാത്ത ഖാര്‍ഗെയെ വാഴ്‌ത്തേണ്ടതു തന്നെയാണ്.

സമൂഹ മാധ്യമങ്ങള്‍ വഴി ട്രെന്‍ഡിങ്ങുകള്‍ നടത്തുന്ന നവമാധ്യമ രാഷ്ട്രീയക്കാര്‍ക്കിടയില്‍ വ്യത്യസ്തനാണ് ഖാര്‍ഗെ എന്ന ജനനേതാവ്. കോണ്‍ഗ്രസ് തലപ്പത്ത് 75 വയസുള്ള സോണിയ മാറി 80കാരന്‍ വരുമ്പോള്‍ എന്ത് മാറ്റമെന്ന് ചോദിക്കുന്നവര്‍ ഗ്രാസ്‌റൂട്ട് ലവലില്‍നിന്നും കേറി വന്ന ഇംഗ്ലീഷ്, ഹിന്ദി, മറാഠി എന്നീ ഭാഷകളില്‍ പ്രാവീണ്യമുള്ള ഖാര്‍ഗെയെ അറിയാത്തതിനാലാണ് ഈ ചോദ്യം കൊളുത്തി വലിപ്പിക്കുന്നത്. കോണ്‍ഗ്രസില്‍ പ്രതീക്ഷ അര്‍പ്പിക്കുന്ന രാജ്യത്തെ മതനിരപേക്ഷ വാദികള്‍ക്ക് എന്ത് സന്ദേശം പുതിയ അധ്യക്ഷ തിരഞ്ഞെടുപ്പിന് നല്‍കാന്‍ കഴിയും എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ ആയാറാം ഗയാറാം രാഷ്ട്രീയക്കാരനല്ലാത്ത അടിയുറച്ച കോണ്‍ഗ്രസുകാരനും കടുത്ത ആര്‍.എസ്.എസ് വിമര്‍ശകനും ദീര്‍ഘകാലം ജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ച നേതാവുമാണ് മല്ലികാര്‍ജുന്‍ ഖാര്‍ഗെ എന്നതില്‍ തന്നെ ഉത്തരമുണ്ട്. ഇന്ത്യയിലെ പ്രധാന രാഷ്ട്രീയപാര്‍ട്ടികളില്‍ മിക്കതും നേതാക്കള്‍ക്ക് 75 വയസ് പ്രായപരിധി നിശ്ചയിക്കുമ്പോള്‍ കോണ്‍ഗ്രസ് എണ്‍പതു വയസുകാരനെ അധ്യക്ഷനാക്കാന്‍ പോകുന്നേ എന്ന് വിലപിക്കുന്നവര്‍ക്ക് മുന്നില്‍ പ്രായം വെറും അക്കം മാത്രമെന്ന മറുപടിയാണ് പ്രവര്‍ത്തന മികവ് പരിശോധിക്കുമ്പോള്‍ ഖാര്‍ഗെയ്ക്ക് പറയാനുണ്ടാവുക.

കര്‍ണാടകയിലെ ബീദാര്‍ ജില്ലയിലെ വരവട്ടിയില്‍ ജനിച്ച് ഗുല്‍ബര്‍ഗയിലെ സര്‍ക്കാര്‍ കോളജില്‍നിന്നു ബിരുദവും നിയമ ബിരുദവുമൊക്കെ നേടി അഭിഭാഷകനായി തുടങ്ങിയ ഖാര്‍ഗെ അത്ര നിസാരക്കാരനല്ല. ബിരുദ പഠനകാലത്ത് വിദ്യാര്‍ഥി രാഷ്ട്രീയത്തിലൂടെ തുടങ്ങിയ ഖാര്‍ഗെ പിന്നീട് തൊഴിലാളികളുടെ അവകാശത്തിനായി പോരാടിയാണ് തുടങ്ങുന്നത്. ഗുല്‍ബര്‍ഗ സിറ്റി കോണ്‍ഗ്രസ് പ്രസിഡന്റില്‍നിന്നും ദേശീയ പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനത്തേക്ക് മത്സരിക്കുമ്പോള്‍ കയറിവന്ന പടവുകള്‍ അത്ര ലളിതമല്ല താനും. ആറ് പതിറ്റാണ്ട് കാലത്തെ പ്രതിബദ്ധതയും ജനപക്ഷ നിലപാടും അചഞ്ചലമായ ആദര്‍ശവും കോണ്‍ഗ്രസ് വികാരമായും കൊണ്ടുനടക്കുന്ന ഖാര്‍ഗെയെ വെറുമൊരു ദലിത് നേതാവ് എന്ന തരത്തിലേക്ക് ചുരുക്കിക്കാട്ടാനാവുന്നതല്ല. സുപ്രീംകോടതി ജഡ്ജിയായിരുന്ന ശിവരാജ് പാട്ടീലിന്റെ കീഴില്‍ നിയമം അഭ്യസിക്കുകയും കോടതികളില്‍ മികച്ച അഭിഭാഷകനായി പേരെടുക്കുകയും ചെയ്ത ഖാര്‍ഗെ രാഷ്ട്രീയ രംഗത്തല്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍ അറിയപ്പെട്ട നിയമജ്ഞനായിമാറുമായിരുന്നു. പഠനോപകരണങ്ങളും ഉച്ച ഭക്ഷണങ്ങളും ഇല്ലാതെ വൈഷമ്യം അനുഭവിക്കുന്ന കുട്ടികള്‍ക്കായി പ്രത്യേക പാക്കേജുകള്‍ പ്രഖ്യാപിച്ച വിദ്യാര്‍ഥി നേതാവായിരുന്നു ഖാര്‍ഗെ. ഫീസില്ലാ വക്കീല്‍ എന്ന് പലപ്പോഴും സ്‌നേഹപൂര്‍വം വിളിച്ചിട്ടുണ്ട്. 1972 ല്‍ കര്‍ണാടക നിയമസഭാതിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഗുര്‍മിത്കല്‍ നിയമസഭാമണ്ഡലത്തില്‍ നിന്നുമാണ് ആദ്യമായി നിയമസഭയിലെത്തുന്നത്. 1976ല്‍ പൊതുവിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പ് മന്ത്രിയായി ചുമതല ഏറ്റെടുത്തു. മികച്ച നിയമസഭാസാമാജികനായും മന്ത്രിയായും പേരെടുത്ത ഖാര്‍ഗെ 1978 ല്‍ ഗുര്‍മിത്കല്‍ നിയമസഭാ മണ്ഡലത്തില്‍ നിന്നും വീണ്ടും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. അന്നത്തെ മന്ത്രിസഭയില്‍ തദ്ദേശ ഭരണ മന്ത്രിയായും ചുമതല വഹിച്ചു. കര്‍ണാടകയ്‌ക്കൊരു തദ്ദേശ മന്ത്രിയുണ്ടായിരുന്നെന്ന് ഇന്നും മുതിര്‍ന്ന തലമുറ പറയുന്നത് ഖാര്‍ഗെയുടെ കാലത്തെയാണ്. പിന്നാക്കാവസ്ഥയിലുള്ള പ്രദേശങ്ങളുടെ ഉന്നമനത്തിനായി മികച്ച പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടത്തിയത് ഇന്നും കര്‍ണാടകയിലെ ജനങ്ങള്‍ സ്‌നേഹത്തോടെ സ്മരിക്കുന്നു. പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ 1980 ല്‍ കോണ്‍ഗ്രസ് അദ്ദേഹത്തെ റവന്യൂ മന്ത്രിയാക്കി. ഭൂമിയില്ലാത്തവര്‍ക്ക് വ്യവസ്ഥാപിതമായി പട്ടയങ്ങള്‍ വിതരണം ചെയ്തത് അദ്ദേഹത്തെ പ്രശസ്തനാക്കി.

1983ലും 85 ലും നിയമസഭയിലേക്ക് മത്സരിച്ച് വിജയിച്ച അദ്ദേഹം പ്രതിപക്ഷ ഉപനേതാവായിമാറി. 1989 ല്‍ അഞ്ചാമതും നിയമസഭയിലേക്ക് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഖാര്‍ഗെ 1990 ല്‍ ബംഗാരപ്പ മന്ത്രിസഭയിലെ റവന്യൂ മന്ത്രിയായി ചുമതലയേറ്റെടുത്തു. റവന്യൂ വകുപ്പിലും തദ്ദേശഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളിലും ഭൂപ്രശ്‌നങ്ങളിലും നിരവധി പരിണാമങ്ങള്‍ ഈ സമയങ്ങളില്‍ കര്‍ണാടകയില്‍ ഉണ്ടായി. പിന്നീട് വന്ന വീരപ്പമൊയ്‌ലി മന്ത്രിസഭയിലും സഹകരണവും വ്യവസായവും ഉള്‍പ്പെടെ നിരവധി വകുപ്പുകള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്തു. 1994ലും 99ലും നിയമസഭാംഗമായി വീണ്ടും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു.1994 ല്‍ കര്‍ണാടകയുടെ പ്രതിപക്ഷ നേതാവായതും നിരവധി ജനകീയ പ്രശ്ങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുത്തു, സര്‍ക്കാരുകളുടേയും അധികാരികളുടേയും കണ്ണ് തുറപ്പിച്ചതും മികച്ച പ്രവര്‍ത്തനം കാഴ്ച വെച്ചതും വാട്‌സ്ആപ്പ് യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി വാര്‍ത്തകള്‍ക്കായി കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന പുതു തലമുറ മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്ക് അറിയില്ലെങ്കിലും മുതിര്‍ന്ന മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്ക് ഓര്‍മ കാണും. 1999 ല്‍ മുഖ്യമന്ത്രി പദത്തോളം എത്തിയെങ്കിലും അച്ചടക്കമുള്ള പാര്‍ട്ടി പ്രവര്‍ത്തകനായി നിലയുറപ്പിച്ചു. 2004ല്‍ വീണ്ടും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഖാര്‍ഗെ ഗതാഗത ജലവിഭവവകുപ്പ് മന്ത്രിയായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. ഈ കാലയളവിലാണ് കര്‍ണാടകയിലെ പൊതുഗതാഗത സംവിധാനം ഘടനാപരമായി ഏറെ മെച്ചപ്പെട്ടത്. കര്‍ണാടകയിലെ ഉള്‍പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ജല പ്രതിസന്ധികള്‍ക്ക് അതിനൂതന പദ്ധതികള്‍ വിഭാവനം ചെയ്തത്, കുടിവെള്ള പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ പരിഹരിച്ചത് ഖാര്‍ഗെ ആയിരുന്നു. 2008ല്‍ കര്‍ണാടക പ്രതിപക്ഷ നേതാവായി മാറി. 2009 ല്‍ ഗുല്‍ബര്‍ഗ ലോക്‌സഭാമണ്ഡലത്തില്‍ നിന്നും വിജയിച്ച് പത്താം തിരഞ്ഞെടുപ്പിലും വിജയം സ്വന്തമാക്കി. പോരാട്ടങ്ങള്‍ നിലക്കാതെ ഇപ്പോഴും രാജ്യസഭയില്‍ കോണ്‍ഗ്രസിനും മതേതര ഇന്ത്യക്കും വേണ്ടി വാദിക്കുന്നു.

ടി.എച്ച് ദാരിമി

പ്രപഞ്ചത്തിനും പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാ ഘടകങ്ങള്‍ക്കും അവയുടെ ചലനനിശ്ചലനങ്ങള്‍ രൂപഭാവങ്ങള്‍ എന്നിവക്കുമെല്ലാം സ്രഷ്ടാവ് ഒരു ഘടന നിശ്ചയിച്ചിട്ടും കല്‍പ്പിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. അതിന് വിധേയമാവുകയും പാലിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുമ്പോഴാണ് ഏതു കാര്യവും ശരിയും കൃത്യവും താളനിബദ്ധവുമെല്ലാമായിത്തീരുന്നത്. അതിനെ പൊതു ഭാഷാവ്യവഹാരം ക്രമം എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ക്രമം സ്രഷ്ടാവിന്റെ മഹത്തായ നീതിയാണ്. പക്ഷേ, ക്രമം പാലിക്കാനെന്നപോലെ നിരാകരിക്കാനും മനുഷ്യന് പരിമിതമായ സ്വാതന്ത്ര്യം നല്‍കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അതോടെ മനുഷ്യന്റെ മുമ്പില്‍ രണ്ടു വഴികള്‍ തുറക്കപ്പെടുകയാണ്. ക്രമത്തിലധിഷ്ഠിതമായ ദൈവിക വഴിയും ക്രമരാഹിത്യത്തില്‍ അധിഷ്ഠിതമായ പൈശാചിക വഴിയും. ഇവയില്‍ ദൈവിക വഴിയെ തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ വേണ്ട പ്രചോദനവും ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളും നല്‍കി മനുഷ്യനെ സഹായിക്കാന്‍ നിയുക്തരായ സ്രഷ്ടാവിന്റെ ദൂതന്‍മാരാണ് പ്രവാചക ന്മാര്‍. ക്രമവും നീതിയും തകരുന്നിടത്ത് അത് സംരക്ഷിക്കാനും മനുഷ്യനെ ശരിയായ താളക്രമങ്ങളില്‍ എത്തിക്കാനും അതില്‍ നിലനിറുത്താനും വേണ്ട കാര്യങ്ങളാണ് അവര്‍ ചെയ്യുന്നതെല്ലാം. അതിനാല്‍ ഏതൊരു പ്രവാചകന്റെയും ദൗത്യം മൊത്തത്തില്‍ നീതി നടപ്പാക്കുക എന്നതാണ്. പൊതുവെ നീതി എന്ന വാക്കും പ്രയോഗവും രണ്ട് പേര്‍ക്കിടയിലുള്ള തര്‍ക്ക വ്യവഹാരത്തിന്റെ പരിധിയില്‍ മാത്രം ഉപയോഗിക്കുന്നതും ഉപയോഗിക്കേണ്ടതുമാണ് എന്നാണ് പ്രഥമദൃഷ്ട്യാ തോന്നുക. പക്ഷേ, അതങ്ങനെയല്ല പ്രബോധനത്തിന്റെ പരിധിയില്‍വരുന്ന എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഈ പരിധിയില്‍ വരുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ തന്നെയാണ്. ഉദാഹരണമായി സത്യവിശ്വാസത്തെയെടുക്കാം. ഒരു മനുഷ്യന് ലഭിച്ച ജീവിതം, അല്‍ഭുതകരമായ ശരീരം, ശാരീര പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍, കഴിവുകള്‍, ശേഷികള്‍, ജീവിതസന്ധാരണ മാര്‍ഗങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയ മറ്റൊരാള്‍ക്കും ചെയ്തുതരാന്‍ കഴിയാത്ത കാര്യങ്ങള്‍ എന്നിവയുടെയെല്ലാം ശരിയായ മൂല്യങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിയുന്ന ഏതൊരു മനുഷ്യനും ചെയ്യേണ്ട നീതിയും ക്രമവുമാണ് ഇതെല്ലാം തന്നവനെ ദൈവമായി വിശ്വസിച്ച് അംഗീകരിക്കുക എന്നത്. അപ്പോള്‍ സത്യവിശ്വാസം നീതിയും ക്രമവുമായിത്തീരുന്നു. അവിശ്വാസമാവട്ടെ, മനുഷ്യന്‍ തന്റെ സ്രഷ്ടാവിനോട് കാണിക്കുന്ന അനീതിയും ആക്രമവുമാകുന്നു. നോമ്പും സകാത്തും തുടങ്ങി എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഇവ്വിധംതന്നെയാണ്. ജനങ്ങളുടെ സമാധാന ജീവിതം ഉറപ്പുവരുത്താനും സാമൂഹ്യ മര്യാദകള്‍ അവഗണിക്കപ്പെടാതിരിക്കാനും എല്ലാം നടപ്പിലാവേണ്ടത് നീതിയും പുലര്‍ത്തേണ്ടത് ക്രമവുമാണ്. ഇതിന്റെ പരിസരമാണെങ്കിലോ വിശാലമാണ്. അടുക്കളയിലും കിടപ്പറയിലും വീട്ടിനുള്ളിലും അയല്‍പക്കങ്ങളിലും സമുദായത്തിനും സമൂഹത്തിനും ഉള്ളിലും രാഷ്ട്രത്തിലും രാഷ്ട്രീയത്തിലുമെല്ലാം നീതിയും ക്രമവും നിലനില്‍ക്കണം. അതിനാല്‍ പ്രവാചകന്‍മാര്‍ ആ തലങ്ങളിലെല്ലാം ഇടപെടുന്നു. ഇത് ഈ അര്‍ഥത്തില്‍ മനസിലാക്കിയിട്ടില്ലാത്തവരാണ് നബിമാര്‍ പുറത്തിറങ്ങി ഓരോ കാര്യങ്ങളില്‍ ഇടപെടുമ്പോഴും അല്‍ഭുതം കൂറിയിരുന്നത്. വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനില്‍ അല്‍ഫുര്‍ഖാന്‍ അധ്യായത്തില്‍ മുഹമ്മദ് നബി (സ)ക്കെതിരെ മക്കയിലെ അവിശ്വാസികള്‍ നടത്തിയ ചില ആരോപണങ്ങള്‍ പറയുന്നുണ്ട്. അവയില്‍ ഒന്നാമത്തേത്, ഇതെന്തു പ്രവാചകനാണ്? ഇയാള്‍ ആഹാരം കഴിക്കുകയും അങ്ങാടികളില്‍ക്കൂടി നടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നതായിരുന്നു. മനുഷ്യന്റെ ജീവിതത്തില്‍ മുഴുവനും ക്രമം സംരക്ഷിക്കാന്‍ വന്ന നബി (സ)യുടെ ലോകം സത്യത്തില്‍ മനുഷ്യന്റെ ജീവിത പ്രതലം മുഴുവനും ആണ്, ആവേണ്ടതാണ്.

ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഏറ്റവും വ്യക്തത കൈവരിച്ച ജീവിതമായിരുന്നു നബി(സ)യുടേത്. നീതിയുടെയും ക്രമപാലനത്തിന്റെയും ഓരോ രംഗത്തെയും മാതൃകകള്‍ പെറുക്കിയെടുക്കാന്‍ മാത്രം വ്യക്തമായിരുന്നു ആ ജീവിതം. ഉദാഹരണങ്ങള്‍ തേടിയുള്ള സഞ്ചാരം അവരുടെ വീടകത്തില്‍ നിന്നുതന്നെ തുടങ്ങാം. വീട് ഒരു കുടുംബത്തിന്റെ മൊത്തത്തിലുള്ള സമാധാനത്തിന്റെ സ്ഥാനമാണ്. അവിടെ വസിക്കുന്ന ഓരോരുത്തര്‍ക്കും സമാധാനം ഉണ്ടാവണം. അതിന് ഏറ്റവും ആദ്യമായി വേണ്ടത് ഒരോരുത്തരിലും മ്യൂല്യമുള്ള സ്വഭാവമാണ്. ആ സ്വഭാവത്തിന്റെ ബലത്തില്‍ അംഗങ്ങളുടെ മനസ്സുകള്‍ പരസ്പരം കൂട്ടിക്കെട്ടണം. ഒരംഗത്തിനും വെറുക്കാനോ അനിഷ്ടം പ്രകടിപ്പിക്കാനോ ഉള്ള വഴി വെച്ചുകൊടുക്കരുത്. ഇതിന് ഓരോ ചലനത്തിലും തികഞ്ഞ ശ്രദ്ധ വേണം. നബി (സ) അത് തീര്‍ത്തും പുലര്‍ത്തിയിരുന്നു. ഓരോ അംഗത്തിന്റെയും മനസ്സും കരളും കുളിരണിയുന്ന അത്ര സരളവും വിനയാന്വിതനുമായിരുന്നു വീട്ടിലെ അവരുടെ സ്വഭാവം. അനസ്(റ) പറയുന്നു: ഞാന്‍ ആഇശാ ബീവിയോട് ഒരിക്കല്‍ ചോദിച്ചു, നബി തങ്ങള്‍ വീട്ടില്‍ വന്നാല്‍ എന്താണ് ചെയ്യാറുള്ളത് എന്ന്. അപ്പോള്‍ മഹതി പറഞ്ഞു. നബി(സ) ഭാര്യമാരെ സഹായിക്കും. നമസ്‌കാര സമയമായാല്‍ നമസ്‌കാരത്തില്‍ പ്രവേശിക്കും. അനസ് (റ) പറഞ്ഞു: നബി തങ്ങള്‍ വസ്ത്രം സ്വയം തുന്നുകയും ചെരിപ്പ് തുന്നിക്കൂട്ടുകയും സാധാരണ പുരുഷന്‍മാര്‍ വീട്ടില്‍ ചെയ്യാറുള്ള ജോലിയില്‍ വ്യാപൃതരാവുകയും ചെയ്യാറുണ്ടായിരുന്നു. ഈ വിനയം ഭക്ഷണത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും നബി (സ) പുലര്‍ത്തിയിരുന്നു. ലഭ്യമായത് കഴിക്കും, ഇല്ലാത്തതിന് വേണ്ടി ‘വാശി’ കാണിക്കുകയില്ല, അത് വരുത്തിച്ചു കഴിക്കുന്ന പതിവില്ല. ഭക്ഷണം മുന്നിലെത്തിയാല്‍ വേണ്ടെന്ന് പറയില്ല. ഒരു ഭക്ഷണവസ്തുവെയും തരംതാഴ്ത്തിയില്ല, കൗതുകം തോന്നിയാല്‍ എടുത്തു കഴിക്കും, അല്ലെങ്കില്‍ അത് മാറ്റിവെക്കും. ഒന്നും ലഭിച്ചില്ലെങ്കില്‍ വിശപ്പ് സഹിക്കും. വയറിന്മേല്‍ കല്ല്‌കെട്ടി നടുനിവര്‍ത്തിയ അനുഭവങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ കയ്യില്‍ ഭക്ഷണം വല്ലതുമുണ്ടോ എന്നു ചോദിച്ച് അടുക്കളയിലേക്ക് തലയിടുകയും ഇല്ലെന്ന് നിരാശയോടെ മറുപടി ലഭിക്കുമ്പോള്‍ ശബ്ദത്തിന് ഒരു ഇടര്‍ച്ചയും പറ്റാതെ എന്നാല്‍ എനിക്ക് സുന്നത്തു നോമ്പാണ് എന്ന് പറയുന്ന ധാരാളം രംഗങ്ങള്‍ ഹദീസില്‍ കാണാം. ആഡംബരത്തെയും തദ്വാരാ ഉണ്ടാകുന്ന അഹങ്കാരത്തെയും അവര്‍ തന്റെ ഭക്ഷണത്തളികയിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുകയുണ്ടായില്ല. ഒരിക്കല്‍ ഒരു പാത്രത്തില്‍ പാലും തേനും കൊണ്ടുവന്നപ്പോള്‍ അത് നബി (സ) പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചില്ല. ഒരേ പാത്രത്തില്‍ രണ്ട് കറികളോ! എന്നായിരുന്നു അവരുടെ ആശ്ചര്യപ്രകടനം. ഞാന്‍ കഴിക്കുന്നില്ല, നിങ്ങളോട് കഴിക്കരുതെന്ന് വിലക്കുന്നുമില്ല എന്നും എന്നാല്‍, ഇത്തരം ഗര്‍വ് എനിക്കിഷ്ടമില്ല എന്നും തുറന്നുപറഞ്ഞു നബി (സ).

തിരക്കുപിടിച്ച ജീവിതത്തില്‍ കുടുംബത്തോടൊപ്പവും മക്കളോടൊപ്പവും സമയം ചെലവഴിക്കാന്‍ നേരം കണ്ടെത്തുന്ന നീതിമാനായ കുടുംബനാഥനായിരുന്നു മഹാനവര്‍കള്‍. ഭാര്യമാരുടെയും മക്കളുടെയും ജീവിതം വലംവെക്കുന്നത് കുടുംബനാഥന്റെ ജീവിതത്തെയാണ്. അതിനാല്‍ അവരെ പരിഗണിക്കാതിരിക്കുന്നതും എന്തിന്റെ പേരിലാണെങ്കിലും നീതീകരിക്കാനാവില്ല. അത് അനീതിയാണ്. അനിവാര്യമായ സാഹചര്യങ്ങളിലല്ലാതെ നബി (സ) യുടെ സഹവാസം വീട്ടുകാര്‍ക്ക് നഷ്ടപ്പെടില്ലായിരുന്നു. യുദ്ധത്തിന് പോകുമ്പോള്‍ പോലും ഏതെങ്കിലും ഒരു ഭാര്യയെ നബി ഒപ്പം കൂട്ടും. അവിടെയും നീതി പാലിക്കാന്‍ പലപ്പോഴും നറുക്കെടുപ്പിലൂടെയാണ് ആ ഭാഗ്യവതിയെ കണ്ടെത്തല്‍. വീട്ടുകാരോടുള്ള വര്‍ത്തമാനത്തില്‍ പോലും സ്‌നേഹം കിനിയുമായിരുന്നു. ആയിശ(റ) തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്: ഒരു ദിവസം നബി (സ) ആയിശാ ഇതാ ജിബ്‌രീല്‍ നിന്നോട് സലാം പറയുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ ആയിശ എന്നതിന് പകരം നബി ആയിഷ് എന്നാണ് വിളിച്ചത്. ഇത് സ്‌നേഹപ്രകടനമാണ്. മറ്റൊരിക്കല്‍ എത്യോപ്യയില്‍ നിന്നുള്ള സംഘം പള്ളിയില്‍ ആയുധ പരിശീലനത്തിന്റെ ഭാഗമായി അഭ്യാസപ്രകടനം നടത്തിയപ്പോള്‍ നബി (സ) അവരെ സ്‌നേഹപൂര്‍വം വിളിച്ചു. യാ ഹുമൈറാ! നിനക്ക് കാണണോ? (ചുവപ്പ് കലര്‍ന്ന വെളുപ്പു നിറമുള്ള ചെറിയവള്‍ എന്നര്‍ഥം) ഇങ്ങനെ സന്തോഷം തുടിച്ചുനില്‍ക്കുന്നവയായിരുന്നു തിരുനബിയുടെ വീടകങ്ങള്‍.
മാനസികോല്ലാസമുണ്ടാകുന്ന പ്രവര്‍ത്തികള്‍ ഭാര്യമാരെ സന്തോഷിപ്പിക്കുമെന്നതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. തിരക്കുപിടിച്ച ജോലിക്കിടയിലും നബി (സ) ഓട്ട മത്സരത്തിനുവരെ സമയം കണ്ടെത്തിയതായി ആയിശ (റ) നിവേദനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഒരു യാത്രയില്‍ അനുയായികളോട് മുമ്പില്‍ പോകാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ട് നബി (സ) ആയിശ(റ)യുമായി ഓട്ടമത്സരം നടത്തി. മെലിഞ്ഞ ശരീര പ്രകൃതിയുള്ള ആരോഗ്യവതിയായ ആയിശ (റ) വിജയിച്ചു. പിന്നീട് ശരീരം പുഷ്ടിപ്പെട്ട് തടിച്ച ശേഷം മറ്റൊരു യാത്രയില്‍ ഇതുപോലെ മത്സരം നടത്തിയപ്പോള്‍ നബി (സ) വിജയിച്ചു. ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇത് അതിനുള്ള പകരമാണെന്ന് നബി (സ) പറഞ്ഞു (അഹ്മദ്). അംറ്(റ) പറയുന്നു: ഞാന്‍ ഒരിക്കല്‍ നബി പത്‌നി ആഇശ(റ)യോടു ചോദിച്ചു. തിരുനബി (സ) ഭാര്യമാര്‍ക്കൊപ്പം ഒറ്റക്കായാല്‍ എങ്ങനെയായിരുന്നു? അവര്‍ പറഞ്ഞു: നിങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലുള്ള ഒരു ആണിനെപ്പോലെത്തന്നെയായിരുന്നു നബിയും. ഒരു വ്യത്യാസം മാത്രം. തങ്ങള്‍ ജനങ്ങളില്‍ വെച്ചേറ്റവും മാന്യനും സദ്‌സ്വഭാവിയും ചിരിയും പുഞ്ചിരിയും നിറഞ്ഞവരുമായിരുന്നു (ഖുര്‍തുബി). ഭാര്യമാരുടെ മടിയില്‍ തലവെച്ച് കിടക്കുകയും അവരുമായി ഒരുമിച്ചു കുളിക്കുകയും വളരെ മാന്യവും സംശുദ്ധവുമായ ലൈംഗിക ബന്ധം പുലര്‍ത്തുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു പ്രവാചകര്‍ (സ). ആഇശാബീവി(റ) ഒരു രംഗം ഇങ്ങനെ വിവരിക്കുന്നു: എന്റെയും നബി (സ) യുടെയും ഇടയില്‍ ഒരു പാത്രം വെള്ളം വെച്ച് ഞാനും നബിയും ഒരുമിച്ച് കുളിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. നബി (സ) എന്നേക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ വെള്ളം മുക്കി ഒഴിക്കുമായിരുന്നു. മതി, മതി എനിക്കും വേണം എന്ന് ഞാന്‍ പറയുന്നതുവരെ.